Rozdział 1. " Ej, ty, Neville! "

Poniedziałek.
Czy jest choć jedna osoba na świcie, która lubi ten dzień chociaż troszkę? Nie sądzę.. 
- Liwia, grubasie, za pięć ósma! - Kacper wbił do mojego pokoju i zaczął się na mnie drzeć. 
Często się przezywamy. Codziennie, kiedy tylko mamy okazję się minąć. On mnie od krasnali,  araba, grubasa ( jak wyżej ), tuńczyka, parówki.. Ja najczęściej ograniczam się do pedzia, paszteta, cycka, murzyna i beduina. 
Przeturlałam się na drugi koniec łóżka i sięgnęłam po papcia leżącego na podłodze, po czym rzuciłam prosto w jego facjatę. Łatwe, ale efektywne. 


- Dzień dobry, przepraszam za spóźnienie - wysapałam, wbiegając do klasy. Dwadzieścia po ósmej, nie jest źle. Taka tam połowa pierwszej lekcji za mną.
- I tak już ci wpisałem nieobecność, usiądź w pierwszej ławce, napiszesz zaległą kartkówkę z piątku, kiedy to uciekłaś z matematyki. Właśnie, możesz mi wyjawić powód swojej ucieczki? Strach przed testem, co? - nauczyciel matmy zaśmiał się szyderczo pod nosem. Rozłożyłam się na ławce koło jakiegoś blondyna. 
- Musiałam iść do domu, bo zapomniałam śniadania. Gdybym się po nie nie wróciła, babcia by mnie sprała klapkiem - wyciągnęłam kartkę i zaczęłam pisać dyktowane przez nauczyciela pytania. 
O cholerka.. Nawet nie przepisałam lekcji, nie mam zielonego pojęcia o co chodzi! 
- Pss... Ej, ty.. Blondas.. - wyszeptałam dyskretnie. Zauważyłam, że obrócił głowę w moim kierunku. - Wzór na bok 90 i 30 stopni w trójkącie.. 
Zaczął przeglądać kartki zeszytu, zamknął go, spojrzał czy nauczyciel na nas nie patrzy..
- A pierwiastek z trzech przez dwa - odpowiedział równie cicho. 
Podstawienie pod wzór twierdzenia Pitagorasa, obliczenie tworzącej, pole całkowite.. 
Wstałam i z uśmiechem podałam kartkówkę Fisherowi. 
Sprawdził ją od razu. Chciał mnie pogrążyć przed klasą, no cóż.. Kaboom! Dostałam piątkę! 

- Cześć Liwka - przywitała mnie buziakiem przyjaciółka, kiedy wyszłyśmy z klasy matematycznej.
- Cześć Maggie. Od razu bym ci zdała relację z koncertu Coldplay, ale Fisher, stara parówa, kazał mi usiąść z jakimś kolesiem.. - zmierzałyśmy w stronę stołówki. - A właśnie! Co to był za kolo? Nigdy go jeszcze w naszym liceum nie widziałam.. 
- Trzeba było się nie spóźniać, przedstawiał się na początku lekcji - powiedziała rozpromieniona, biorąc tackę z jedzeniem. Zrobiłam to samo. 
- Powiesz mi chociaż jak się nazywa? Cóż, muszę mu podziękować - usiadłyśmy przy trzyosobowym stoliku i czekałyśmy na naszą przyjaciółkę, Alice. 
- Dziewczyno, ja wiem że ty żyjesz w świecie hardrock'a, metalu, rock'a, Jared'a Leto i Dave'a Williams'a, ale żeby nie wiedzieć kim jest ten blondasek?! Kim jest Nialler?! Kurde, Liwia! Siedziałaś obok Niall'a Horan'a! - wrzasnęła na całą stołówkę. Wszyscy zaczęli się na nas lampić.
- Albo się w tej chwili obrócicie, albo przejadę was moim czołgiem - powiedziałam głośno, a wszyscy jak na zawołanie zajęli się swoim śniadaniem. -  Kim jest ten cały Neville? 
- Niall - poprawiła mnie.
- No przecież mówię.. 
- Weź tu gadaj z taką.. - mruknęła pod nosem. - One Direction, kojarzysz? Zespół składający się z pięciu bogów seksu, uroczych.. 
- Dobra, zrozumiałam, super - przerwałam jej i napiłam się soku. - Ej, Neville dotknął mojej bluzy. Jak myślisz, za ile by poszła na eBayu? 

- Dobra, nara dziewoje, ja jeszcze muszę zaległy sprawdzian z anglika napisać.. Adijos muczaczos - pokiwałam Alice i Maggie, kierując się do innej sali. 
- Cześć wariacie - powiedziały równo. - Zadzwoń, jak będziesz miała czas! 
Idę zamyślona i zmęczona życiem, aż tu nagle obok mnie, jak torpeda przebiega blondasek. 
- Ej, ty, Neville! - krzyknęłam. Od razu się obrócił.
- Dam ci autograf, ale jutro! Teraz chowam się przed całą szkołą wariatek! - powiedział, kiedy dorównałam mu kroku.
- Swój autograf to możesz sobie na czole przykleić, ja chciałam tylko podziękować za podpowiedź na matmie. Gdyby nie to, dostałabym bombę.
- Nie ma za co - uśmiechnął się, pokazując bezbarwny aparat na zęby. - A teraz, w ramach rewanżu, mogłabyś polecić mi jakiś dobry schowek przed tłumem napalonych nastolatek? 
Zaśmiałam się. 
Za naszymi plecami nadbiegał tłum wrzeszczących dziewuch. Popchnęłam Neville'a na wieszaki, a ten schował się pod kurtki i bluzy innych uczniów. 
- Jezu, czy ja dobrze widziałam?! Justin Bieber też chodzi z nami do szkoły?! - piszczałam głośno, a fanki blondaska pobiegły we wskazanym przeze mnie kierunku, na pierwsze piętro. 
- Dzięki.. - Neville wyszedł spod odzieży. - Nie wiem jak ci dziękować, uratowałaś moje życie! 
- Teraz jesteśmy kwita - uśmiechnęłam się. - Muszę iść. Trzymaj się! 
- Ty też! - pokiwał mi z uśmiechem. 


Wtorek. 
Tego dnia też nie lubię. 
- Liwia, jak za chwilę nie wstaniesz, to pożegnasz się z koncertem! Ruszaj się, już! - mama wbiła mi do pokoju. Leniwie uchyliłam jedno oko, spojrzałam na zegarek.. Siódma piętnaście. 
Dobra, co jak co, ale wiem, że moja mamuśka nie żartuje. A nigdy w życiu nie wybaczyłabym sobie, gdyby ominął mnie koncert 30STM.. 
Wszystko od rana układa się pechowo. Ojciec przypalił mi tosty ( nie ma się czemu dziwić, nawet wodę umie spalić ), Kacper wylał mi sok na spodnie, a że dochodziła godzina 8 nie miałam czasu żeby się przebrać, mam totalny Bad Hair Day - moje włosy wyglądają jak przemielone przez walec, pies nasikał mi na buty.. Pozostało mi tylko umrzeć!
Jakoś szczególnie nie zdziwił mnie fakt, że przechodnie na ulicy dziwnie się na mnie gapią. No cóż, sama muszę przyznać, że wyglądam jak UFO czy też najgorszy żul. Falowane włosy poplątały się jeszcze bardziej, jakoś zrypanie się ułożyły i wywinęły.. 
Nagle poczułam ból w dolnej części pleców i chłód asfaltu.- No kurwa pięknie! - wydarłam się. - Za co ty mnie tak nienawidzisz? - wzniosłam ręce do nieba i wyobraziłam sobie, że mierzę Boga złowrogim spojrzeniem. 
- Jak mogę cię nienawidzić, skoro nawet cię nie znam..? - zapytał nieśmiało jakiś głos. Należał on do czarnowłosego chłopaka, który prędko podał mi rękę. Z ociąganiem wstałam na równe nogi bez jego pomocy. 
- Co się tak patrzysz?! - zjebki ciąg dalszy. - Zajebiście! Wielkie kurwa dzięki, niedorobiony pacanie! - spojrzałam na swoje zabłocone spodnie, a później z nienawiścią na winnego całego zajścia. - Nikt cię nie nauczył chodzić?! 
- A ciebie nikt nie nauczył, że jak będziesz tak przeklinać, to ci Bozia język upierdzieli? - spojrzał na mnie z ciekawością. - Taka ładna dziewczyna, a tak brzydko mówi.. 
- Nie dość że mój dzień zaczął się wprost świetnie, to jeszcze ty, łamago, musiałeś to poprawić! 
- Może.. W ramach rekompensaty pójdziesz dzisiaj ze mną na drinka czy cokolwiek? - zapytał nieśmiało, jednak z jakimś dziwnym błyskiem w oku i szarmanckim spojrzeniem.
- Pójść, to pójdę, ale w tym momencie do szkoły. A tak w ogóle to jak będzie mi się chciało, to znam drogę do baru, na drinka mnie stać. Dzięki za zjebanie mojego dnia, murzynie, mulacie, czymkolwiek tam sobie jesteś! - pokiwałam mu z sarkastycznym uśmiechem i biegiem udałam się do szkoły.. 

***

Nie lubię zaczynać opowiadań, tak trochę zawiewa nudą. 

Ale mam nadzieję że choć trochę się wam spodoba i będziecie chciały czytać :) 

Historia się rozwinie :D