Rozdział 16. " Adorator David czeka na Liwię już od dawna. "

- Liw, stało się coś? - zapytała Maggie, odkładając gazetę na łóżko. Zrobiłyśmy sobie " piżama party ", niestety bez Alice, która musiała zakuwać do egzaminów.
- Nie.. - urwałam, ale po chwili znów kontynuowałam. - To znaczy, nie wiem.. Harry jest na mnie zły? - zapytałam prosto z mostu. Może Hazza wspominał coś Malikowi, a on Maggie..
Chciałam się po prostu dowiedzieć.
- Nie, dlaczego pytasz? - odpowiedziała zszokowana.
- Może nie chodzi mi do końca o typową złość, ale Mag, nie jestem ślepa.. Unika mnie, przyłapuje go jak na mnie patrzy, a później, jak gdyby nigdy nic, odwraca wzrok. To chyba mówi samo za siebie, no nie? Wczoraj w kinie jeszcze było spokojnie, rozmawialiśmy jakieś dwa razy, ale przynajmniej nie mierzył mnie jak najgorszego człowieka.. A jak dzisiaj się wszyscy spotkaliśmy to od razu dało się wyczuć jego niechęć do mnie.. Tylko co ja mu do cholery zrobiłam? - zapytałam, ciągle mając głupią nadzieję, że Maggie okaże się wróżką i odpowie na dręczące mnie pytania.
- Nie mam pojęcia o co mu chodzi.. Może po prostu miał zły dzień czy coś.. - starała się mnie pocieszyć, ale żadne zapewnienia nie były w stanie sprawić, bym poczuła się lepiej.
Tylko szczere wyznanie Harry'ego co do mnie ma, mogłoby mnie uspokoić.
Przynajmniej wiedziałabym na czym stoję.
- Hej, mogę wejść? Nudzi mi się.. - Kacper wsunął głowę do pokoju, trzymając za klamkę.
- Której części określenia " babski wieczór " nie ogarniasz? - zapytałam, mrużąc groźnie oczy.
- Tej pierwszej.

~ 10 dni później ~

Ubierając trampki wzięłam do ręki wibrujący telefon, oznajmiający o przychodzącej wiadomości.

" Adorator David czeka na Liwię już od dawna, xx. "

Szybko wepchnęłam sznurówki do butów, sięgnęłam po płaszcz, torebkę i wybiegłam z domu.

Ujrzałam bruneta który opierał się o maskę samochodu i z uśmiechem przyglądał mi się. 

Podeszłam bliżej.

- Sorry, usnęło mi się po szkole i nie zdążyłam się ogarnąć - otworzył mi drzwi do auta i zamknął je kiedy byłam już w środku. 

- Nic się nie stało, nigdzie nam się nie spieszy. Wyglądasz pięknie - pocałował mnie w usta i odpalił silnik. 

Tak, oficjalnie ja i David spotykamy się.

Nie mogę powiedzieć że go kocham, bo to zdecydowanie za wcześnie. Mogę tylko wyznać, że nie jest mi obojętny i zależy mi na nim. Ale już nie jak na przyjacielu, a jak na kimś więcej. 

Włączyłam radio, gdzie akurat kończyła się piosenka Ellie Goulding. 

- A już jutro wieczorem w hiszpańskim radiu Esquife pojawi się zespół One Direction. Trasa koncertowa zespołu promująca płytę Take Me Home rozpoczęła się tydzień temu w Maroko. Chłopcy właśnie są w drodze do Madrytu. Po Hiszpanii odwiedzą Portugalię, Francję, Włochy, Szwajcarię, Niemcy, Irlandię i wiele innych miejsc. Mamy nadzieję, że czekacie z niecierpliwością na kolejne nowinki!

Minęło 10 dni odkąd wyjechali.

Ale tak jak sobie obiecaliśmy, ciągle jesteśmy w stałym kontakcie.

Retrospekcja, 1,5 tygodnia wcześniej

- O co chodzi, Malik? - zapytałam, widząc jak mulat bacznie mi się przygląda. 

- To ja się pytam o co chodzi - odpowiedział, marszcząc brwi. - Między wami - delikatnie kiwnął głową w stronę Davida - coś jest? 

- Nie wiem.. Z resztą, właśnie wyjeżdżacie a ty mnie pytasz kretynie o takie rzeczy? - pacnęłam go w tył głowy, na co zaśmiał się głośno. 

- Sorry, maleńka - przytulił mnie mocno, nie przestając się uśmiechać. Podarował mi soczystego buziaka w policzek. - Kogo będę teraz wyzywał od krasnali i innych małych stworów? 

- Kogo teraz będę wyzywać od murzynów i cyganów? - odpowiedziałam tym samym. 

- Wygrałaś - posłał mi mordercze spojrzenie. - Ale jeszcze się odegram, spokojnie. Trzymaj się, mała. 

- Ty też - nie zdążyłam nawet odwrócić wzroku, kiedy coś ciężkiego obłapiło mnie w pasie. - Liam! - zaśmiałam się. - Dusisz mnie, pawianie.

- Przepraszam, chciałem mocniej - uśmiechnął się szeroko. - Będę pisał, dzwonił i zaspamuję ci skrzynkę odbiorczą. Jak chcesz to listy też mogę wysyłać.. Z resztą, po co ja pytam, jasne że chcesz dostawać ode mnie listy. O, e-maile też będę pisał - pocałował mnie w czoło, czochrając po włosach. - Nie zmieniaj się - uśmiechnął się delikatnie. 

- Nie zamierzam - odpowiedziałam. 

- No i kogo my tu mamy! - krzyknął uradowany Niall, rozkładając szeroko ramiona. - Chodź tu do mnie, kurduplu ze szkolnej ławki! - rzuciłam się na niego, a ten uniósł mnie nad ziemią, obejmując rękoma w pasie. 

- No i w kogo teraz będę rzucać gumkami na nudnych lekcjach? Albo kto podpowie mi na matmie? - wywinęłam dolną wargę, uderzając go w ramię.  

- Life is brutal - odpowiedział z powagą, kiwając głową. - Za cztery miesiące znów będziemy mogli kontynuować naszą wspaniale ukierunkowaną edukację. Mhmm, coś czuję że matura pójdzie mi znakomicie, szczególnie po trasie koncertowej - uśmiechnął się ironicznie. 

- Mi nawet bez trasy pójdzie świetnie - odpowiedziałam z sarkazmem, na co blondyn zaśmiał się i objął mnie ramieniem. 

- Pilnuj mi tu Alice, żeby żaden frajer się koło niej nie kręcił, przynajmniej nie zbyt blisko - w odpowiedzi uśmiechnęłam się szeroko. 

- No i moja ostatnia marcheweczka! - donośny krzyk Lou sprawił, że razem z Niall'em obróciliśmy się w jego stronę. 

- Czekaj, nie widzisz że się żegnam? - zbulwersował się blondyn. 

- Ty już skończyłeś - odpowiedział Tommo, odpychając Horan'a, który zaśmiał się przez ten gest. - Moja kochana marchewka.. Dlaczego muszę cię zostawiać? - wywinął dolną wargę i udawał że płacze. 

- Looooou, kocham cię - przytuliłam się do niego mocniej. 

- Chłopaki.. - zaczął, a wszyscy spojrzeli w naszym kierunku. - Ja zostaję! 

- Jesteś pacanem jakich mało, serio - odpowiedziałam z odrobiną ironii w głosie. - Przywieź mi coś fajnego.. 

- Za tego pacana mam ci coś przywieźć? Pff.. - prychnął, odwracając głowę. Patrzył przez chwilę przed siebie, ale po chwili jego wzrok znów znalazł się na mojej twarzy. - Nie umiem odmówić tej słodkiej mordce. Asertywność to moja słaba strona.. - mruknął. - Będę tęsknić, moja najukochańsza marcheweczko.

- Ja za tobą też - zaśmiałam się, całując go w policzek. 

Rozejrzałam się w okół. 

Nie pożegnałam się ze wszystkimi.. 

Harry patrzył mi prosto w oczy z pewnej odległości przez kilka długich sekund, ale w końcu uśmiechnął się lekko i podszedł bliżej.

Niepewnie przytulił mnie, splatając swoje ręce u dołu moich pleców, a ja swoje założyłam na jego ramiona. 

- Przepraszam.. - powiedział cicho, opierając swoje czoło o moje. - Za ostatnie dni. Zachowywałem się jak idiota.

Intensywna zieleń jego oczu była teraz wyraźniejsza niż kiedykolwiek wcześniej. 

Ciepły oddech szatyna owiał moją twarz, przyprawiając mnie o gęsią skórkę na całym ciele.

- Nic się nie stało - uśmiechnęłam się najdelikatniej jak potrafiłam. - Wciąż liczę, że powiesz mi o co chodziło.

- Może kiedyś - odwzajemnił gest, po czym pocałował mnie w szyję, do której miał niezwykle łatwy dostęp. Przymknęłam oczy prosząc w myślach, żeby zrobił to jeszcze raz. - Już za tobą tęsknię, mała. 

- Ja za tobą też.. - chwyciliśmy się za obie dłonie, kiedy Hazza położył swój podbródek na moim ramieniu. 

Klakson samochodu kierowanego przez Paul'a dał o sobie znać. 

- Musimy jechać, spóźnimy się na samolot - oznajmił ochroniarz, wskazując na zegarek. 

- Jeszcze raz przepraszam - odezwał się znacznie ciszej niż wcześniej. - Życzę wam szczęścia - zostawił ostatni pocałunek na moim policzku, a ja, zdezorientowana, dopiero po chwili zrozumiałam o co mu chodziło.

***

Założyłam z Sophie nowego bloga, na którym będą one-shooty.
till-you-break-me

Wywiad chłopaków w Music Station był po prostu gniotem :D 

Czyżby pani przed Lou miała łupież? :D 

Jeden Anonim zapytał, dlaczego rozdziały nie pojawiają się tak często jak kiedyś..

Otóż, kiedy widzę maks. 5 komentarzy ( których nazbieranie trwa 3 dni ) to jakoś nie mam weny, serio.. 

Gdyby 1/4 wszystkich odwiedzających komentowała, to byłabym w 7 niebie. 

Śr. 98 odwiedzin/dzień, a komentarzy same widzicie ile jest. 

Także kiedy pojawiają się rozdziały zależy tylko od was :)