Rozdział 9. " Chłopcy, od kiedy wierzymy w bajki? "

Następny dzień. 

Obudziłam się przed piątą rano i w głowie układałam scenariusz rozmowy z Niall'em. 
Sama nie wiedziałam, co mogę mu powiedzieć. 

- Cześć wszystkim - powiedziałam, kiedy zeszłam do kuchni na śniadanie. 
- Dzień dobry córeczko - przywitali mnie rodzice, jak zawsze. 
- Głupi lamus.. - odpowiedział Kacper " niesłyszalnie ". 
Zmierzyłam go tylko wzrokiem, ciągle myśląc o Niall'u. 
- Yyy.. Liwia, od kiedy pijesz sok marchwiowy? - zapytał mnie tata, kiedy usiadłam przy stole. 
- Co? - zapytałam z głupią miną.
- Właśnie trzymasz butelkę soku, a odkąd pamiętam, nie pijesz go. Tak tylko mówię.. - ostatnie wyrazy dodał kiedy spojrzałam na niego złowrogo.
- No to widocznie już piję! Mam ochotę na sok marchwiowy! Nie widzisz jak bardzo mi smakuje?! Jestem twoją córką, jak możesz nie wiedzieć że mam na niego dzisiaj ochotę?! - wybuchnęłam, po czym położyłam głowę na stole i zaczęłam nią trzaskać o blat. - W ogóle mnie nie znasz! 
- Te dni - chrząknął Kacper.
- Zamknij paszczę! - wydarłam się. 
Wybiegłam z kuchni, usiadłam na schodach i zaczęłam płakać.
Co jest ze mną nie tak?! 

Już od wejścia do szkoły wszyscy witali mnie słowami: " Ładna śliwa na czole, Różalska ". No tak, jeszcze dłużej trzeba było walić głową o stół. 
Dochodziła już ósma, więc poszłam do szatni się przebrać, a kiedy weszłam na salę, w oczy od razu rzuciła mi się zbolała twarz Horan'a. 
Podeszłam do niego szybkim krokiem i założyłam ręce na piersi, podnosząc brwi do góry. 
Czekałam, aż sam zacznie mówić.
- Powiedz mi to lepiej od razu.. - mruknął, wlepiając wzrok w swoje buty. 
- Co takiego mam ci powiedzieć? - dopytałam, przyglądając mu się uważnie.
- Że jestem idiotą, debilem, palantem, kretynem, ciotą, frajerem, bałwanem.. - wymieniał, a ja tylko przytakiwałam. 
- Sam to doskonale wiesz, nie muszę ci tego mówić - odpowiedziałam ostrym tonem. - Jak atmosfera w domu? - zapytałam. Zauważyłam, że nieco zbiło go to z tropu. Spodziewał się trzeciej wojny światowej? Boże, czy ja naprawdę jestem aż taka straszna..? 
- Chodzi ci o Harry'ego? - pokiwałam głową twierdząco. - Nie rozmawialiśmy.. Kiedy mija mnie w korytarzu, nawet na mnie nie patrzy.. Już chyba wolałbym dostać od niego w mordę - dodał ciszej.
- Wiesz co Niall? Doskonale zdajesz sobie sprawę, dlaczego tak cię unika - zmiękł pod wpływem mojego morderczego spojrzenia. - Zraniłeś go, i to cholernie. Mimo wszystko Harry to wrażliwy koleś i jestem pewna, że w tej całej sytuacji doszukuje się swojej winy! - uderzyłam go w klatkę piersiową, wyładowując odrobinę swojej złości. - Wczoraj z nim rozmawiałam sporo czasu. Po tym całym zdarzeniu nie był nawet w stanie powiedzieć złego słowa na Caroline, choć to w większość jej wina, rozumiesz? A na tobie bardzo się zawiódł, Niall. Sam sobie zawiniłeś. Dobrze wiesz jak bardzo was wszystkich lubię, ale ewidentnie to ty dałeś ciała na całej linii i powinieneś pogadać z Harrym. A w ogóle.. Czy ktoś z pozostałej trójki powiedział ci, jak chujowo się zachowałeś, czy słyszysz to pierwszy raz?! - pchnęłam go jeszcze raz. - Jesteś pacanem, Horan. Głupią kozą! - wzięłam piłkę od kosza i zaczęłam w niego rzucać. Niall uciekał przede mną, chowając się gdzie tylko mógł.
- Różalska! Horan! Spokój! - wydarł się nauczyciel. 
Ostatecznie to przywróciło mnie na ziemię. 
Ale podczas gry w siatkówkę nie mogłam się powstrzymać, żeby nie zaatakować piłki prosto w blondasa.

Kiedy skończył mi się zapas obelg na Niall'a, mogłam ponownie zacząć z nim normalnie rozmawiać. 

~ z inne perspektywy, kilka godzin później ~

- Fuuu, Zayn znowu sobie szarpie kłosa! - wydarł się Liam, zbiegając do salonu. Pomimo napiętej atmosfery, cała czwórka wybuchnęła śmiechem. 

Tylko Malik, który zszedł w tej samej chwili na dół ubrany w dres się nie śmiał. Usiadł obrażony na kanapie i przyglądał się przyjaciołom.

- Aż mi loki zawirowały ze śmiechu - wydusił z siebie Harry, trzymając się za brzuch. 

- Czemu musicie mi dogryzać w ten sposób? Przecież ja nic nie robię! - wrzasnął Zayn, wznosząc ręce go góry. 

- Chłopcy, od kiedy wierzymy w bajki? - zapytał sarkastycznie Louis. 

- Harry, możemy porozmawiać..? - Niall przerwał sielankę panującą między chłopakami.

Wszyscy zaskoczeni spojrzeli na zielonookiego, który też nie krył swojego zdziwienia.

- Jasne.. - odpowiedział cicho. 
- Ej, nie musicie wychodzić - blondyn tymi słowami zatrzymał pozostałą trójkę w salonie. - Chciałbym teraz wszystko wyjaśnić, szczególnie tobie, Harry, choć w sumie wszyscy zasługujecie na wyjaśnienia - dodał ciszej. 
- Ale co tu jest do wyjaśniania? Przelizałeś się z moją dziewczyną, umawialiście się za moimi plecami. Kto wie, może jeszcze się zabawialiście, co..? - urwał, patrząc prosto w oczy Horan'owi. - Wiele rzeczy jestem w stanie zrozumieć, serio. Ale tego jak się zachowałeś, nie bardzo. 
- To nie było tak.. Nie zrobiłem tego specjalnie - Niall zaczął bawić się nerwowo rękoma. - To znaczy.. Ona pierwsza do mnie zagadała. Twitter, dwuznaczne teksty, przypadkowe spokania, krótkie rozmowy.. Tak się zaczęło i nie widziałem w tym nic złego, naprawdę. Ale później.. - uciął, podnosząc wzrok na szatyna. - Harry, ona nie była ciebie warta. 
W tym momencie telefon Styles'a zaczął wibrować na komodzie. 
- Halo? - podniósł się z sofy i oparł o ścianę w korytarzu. 
- Cześć kochanie - przywitała go Caroline, a on w jednej sekundzie zamarł.
Wyobraził sobie jej uśmiech, który teraz pewnie miała na twarzy.. 
- Musimy pogadać. Teraz. I nie przez telefon - zacisnął dłoń i nerwowo przygryzł palec, kopiąc lekko ścianę gołą stopą. 
- Dobrze, ale.. stało się coś? - zapytała zaniepokojona.
- Za 10 minut u ciebie będę - uciął, zmierzając w stronę wyjścia.

Uczucie, kiedy starasz się iść przekonany, pełen argumentów i wiary w swoje racje, choć w tym samym czasie masz ochotę wrócić skąd przyszedłeś, dać sobie spokój, zignorować sprawę i zapomnieć.
Jednak nie teraz.
Teraz musisz walczyć. 
Walczyć o prawdę, która może być ciosem w samo serce.
Ale mimo wszystko chcesz ją poznać, nieważne jak bolesna jest i jak bardzo cię zrani. 
Idziesz przed siebie z rękami w kieszeniach.
Niepewnie spoglądasz na trzy słowa wytatuowane na twoim nadgarstku. 

I can't change. 

Ten tatuaż jest najważniejszy ze wszystkich. Bo nie możesz się zmienić. Nie chcesz tego robić. Bynajmniej nie dla osoby, która potraktowała cię w taki sposób jak Caroline. 

Zatrzymujesz się przed jej domem i spoglądasz w okna. Sam już nie wiesz czy powinieneś tam pójść.. 

Bierzesz głęboki wdech, wyjmujesz ręce z kieszeni i zmierzasz w kierunku drzwi wejściowych.

Palcami dotykasz dzwonka, którym zawsze lubiłeś się bawić, denerwując przy tym swoją dziewczynę. 

Dziś dzwonisz tylko raz. 

Już po chwili w drzwiach pojawia się osoba, którą jeszcze niemal przed chwilą darzyłeś ogromnym uczuciem. 

- Wiem wszystko.

Jej zdziwiona i zszokowana twarz napawa cię pewnego rodzaju satysfakcją.

Satysfakcją, że już nic przed tobą nie ukryje. 

Bo już nie będzie takiej szansy.

- To koniec, Caroline. 

***

Końcówka napisana ciut w innym stylu : )) 

Ej no ludziska, co z komentarzami? 

A propo Mikołajek..




Jutro poniedziałek.. Chce ktoś iść za mnie do szkoły? Nie obrażę się.. :<

A w necie ciągle tylko: Haylor, Haylor, Haylor..
 



EDIT: This hurts my eyes.. Awhgdfdfgggf..